در تاریخ انقلاب اسلامی، 30 خرداد یادآور جنایت بمبگذاری در حرم امام رضا (ع) است. این عملیات تروریستی در سال 1373 و روز عاشورا رخ داد و 26 نفر از هموطنانمان شهید و 300 نفر مجروح شدند.
شدت انفجار بمب به حدی بود که اعضای بدن تعدادی از زائران جدا شده و به اطراف محل و حتی پشتبام حرم و سقف ضریح مطهر و زمین و دیوارها پراکنده گشته و دیوارها و زمین آغشته به خون مردم بیگناه شد.
پس از این اتفاق، رسانههای بیگانه و عوامل نفاق داخلی تلاش کردند تا با تاکید بر اهل تسنن بودن عوامل انفجار، شیعیان را خشمگین کرده و با تحریک گسلهای مذهبی، جمهوری اسلامی ایران را دچار اختلافات داخلی کنند، همچنین به بهانه عدم رعایت حقوق اقلیتهای مذهبی در قالب پروندهسازیهای حقوق بشری، حکومت ایران را زیر سوال ببرند.
اما این تمام نقشه منافقین نبود. دو روز پس از این اتفاق، منافقی که قصد داشت در مسجد مکی اهل تسنن در زاهدان و حین برگزاری نماز جمعه بمب بگذارد، دستگیر شد. این بار هم قصد تروریستها تحریک اهل تسنن برعلیه شیعیان بود که ناکام ماند.
به دنبال آن عامل بمبگذاری حرم امام رضا (ع) هم شناسایی و دستگیر شد. همچنین با دستگیری برخی اعضای گروهک تروریستی مجاهدین خلق (منافقین) و افشاگریهای آنها، طراحی عملیات توسط منافقین اثبات شد.
متاسفانه اغلب ما این جنایات را فراموش کردهایم و یا اصلا از آن مطلع نیستیم، به همین دلیل گاهی در تحلیل وقایع و دشمنشناسی دچار اشتباه میشویم. از همه بدتر اینکه ناآگاهی ما شرایط را برای تطهیر این جنایتکاران سنگدل و عوض کردن جای جلاد و شهید آماده میسازد تا تاریخ مدام تکرار و تکرار شود.